BLOG Lida – “het leven van verloskundige Lida” (9)
Het is 9.45 uur en ik ben op pad voor het rijden van de kraamvisites. Ik zit net bij Kim en baby Jette aan de beschuit met muisjes als Judith me belt. Ze heeft sinds vannacht wat last van haar onderbuik, Het is een zeurend en wat stekend gevoel. Judith is inmiddels een paar dagen voorbij haar uitgerekende datum en verwacht haar tweede kindje. We kletsen wat en ik vermoed dat ze wat last heeft van voorweeën/indalingsweeën. Ze herkent het ook niet van haar vorige bevalling, het voelt ook absoluut niet als weeën voor Judith. Ik raad haar aan om even lekker wat ontspanning te zoeken onder een warme douche of in een warm bad en even te kijken hoe het zich ontwikkelt. Voelt als een goed plan voor Judith.
Daarna klets ik verder met Kim over hoe het gaat met de borstvoeding en hoe ze zich nu voelt. Ook grote zus Fiene vertelt mij even hoe goed ze mama aan het helpen is en hoe ze babyzusje Jette gisteren in bad mocht doen. Het is altijd zo leuk om te zien hoe trots broers/zussen zijn wanneer er een baby wordt geboren.
Om 10.50 uur belt Gert, de partner van Judith, mij. Ze weten niet zo goed wat ze moeten. Judith blijft last houden van haar onderbuik. Het blijft steken en het lijkt wel steeds vaker te komen. Ik ben inmiddels op de praktijk voor wat administratie en we spreken af dat ik naar hen toe kom om Judith even te controleren en een plan te maken.
Een kwartiertje later, om 11.05 uur stap ik de slaapkamer van Gert en Judith binnen. Judith ligt op haar zij in bed en is druk aan het zuchten. Met 1 blik op Judith weet ik wat er aan de hand is. Ze is hartstikke aan het bevallen, alleen heeft ze dit zelf nog niet in de gaten! Voorzichtig zeg ik tegen Judith dat ik wel weet wat er aan de hand is.
“Ojaaaa?? Wat dan?!?” kermt Judith.
“Je kindje heeft besloten dat vandaag een mooie dag is om geboren te worden. Je bent aan het bevallen, dit zijn weeën”.
“Maar dat kan toch helemaal niet?!” zegt Judith ietwat verontwaardigd.
“Zo voelen weeën niet, bij Jorre (hun eerste kind) ging het heel anders! Toen braken eerst de vliezen en kreeg ik pas in de loop van de dag weeën”.
Ik leg uit aan Judith dat de vliezen niet eerst hoeven te breken en dat we juist vaak zien dat ze pas later tijdens de bevalling of tijdens de uitdrijving breken.
“O ja” zegt Judith, “daar heb ik het met je collega tijdens de afspraken ook nog wel over gehad”.
In overleg met Judith doe ik gauw even de controles. Ze heeft een keurige bloeddruk en het hartje van de baby klinkt ons als muziek in de oren. De baby maakt het goed! 10 minuten nadat ik binnenstapte, doe ik een inwendig onderzoek en stel vast dat Judith al 7 centimeter ontsluiting heeft. Het gaat snel! Ik bel de kraamzorgorganisatie voor assistentie tijdens de bevalling, maar vermoed dat die niet op tijd aanwezig zal zijn.
Ik vraag Gert om even warme kruiken te maken en daarna bij Judith te blijven, zodat ik even mijn spullen klaar kan zetten. Dit hebben we gauw gedaan. Dan vraagt Judith om 11.45 uur of ze nog even naar het toilet kan omdat ze het gevoel heeft dat moet plassen. Natuurlijk mag dit, juist een goed idee. Een lege blaas geeft net iets meer ruimte in het bekken wat een positieve invloed heeft op de voortgang van de bevalling. Onderweg van de slaapkamer naar de badkamer krijgt Judith een flinke wee, ik denk dat we bijna tegen persdrang aanzitten. Judith zit op het toilet en kan nog een klein beetje plassen. Mooi! Dat is ze maar kwijt. De volgende wee krijgt ze terwijl ze op het toilet zit en er is geen houden meer aan, haar lichaam wil alleen nog maar persen. Ze heeft persdrang. Ik help haar de wee op te vangen en samen zuchten we hem weg.
Na de wee lopen we in 4 passen gauw naar de slaapkamer en om 11.50 uur staat Judith naast het bed. Ze vindt het fijn om zo te blijven staan, ze wil niet meer in bed of op de baarkruk. Helemaal prima natuurlijk om zo te blijven staan. Ik luister nog een keer naar het hartje van de baby en een mooi ritmisch geklop klinkt door de slaapkamer. Gert staat schuin tegenover Judith en moedigt haar aan met lieve woorden. Ze zijn echt een team samen. Het overviel Judith dat ik zei dat ze aan het bevallen was, maar ze herpakte zichzelf snel en geeft zich er nu helemaal aan over. Ik benoem dat ze haar lichaam mag volgen en dat wanneer ze bij de volgende wee het gevoel heeft dat ze mee moet persen, ze hieraan mag toegeven. Dat hoef ik Judith geen 2 keer te zeggen, want bij de volgende wee wordt om 11.52 uur het hoofdje van de baby geboren. Nog helemaal in de vliezen, wat bijzonder om te zien! Dit kindje wordt -met de helm op- geboren zoals men dat noemt.
Nog een wee later, om 11.55 uur breken de vliezen spontaan en volgen de schouders en het lijfje van de baby. Tussen haar benen door geef ik het kindje aan Judith aan. We halen het vlies van het achterhoofd en lijfje af en Judith kijkt wat ze hebben gekregen. ‘Het is een jongen! Roept ze blij en geëmotioneerd’, ‘Had Jorre toch gelijk!’. Gert komt bij hen staan en samen bewonderen ze hun zoon. Ik laat hen even rustig kennismaken. Dan zegt Judith: “Dit is Cas!”. Ik heet Cas welkom op de wereld en zegt dat hij en Judith het fantastisch hebben gedaan! Wat een mooie bevalling was dit.
Daarna help ik Judith even op bed zodat ze kan bijkomen en met haar zoon kan knuffelen. Dan kan ik vervolgens haar placenta geboren laten worden. Deze volgt gemakkelijk en zonder problemen. Kort daarna gaat de bel, de kraamzorg is gearriveerd. Ze heeft het mooiste stuk gemist, maar gelukkig heeft Gert er foto’s van kunnen maken.
‘Met de helm op geboren’ worden, dit gebeurt bij ongeveer 1 op de 80.000 geboortes. In de middeleeuwen werd gedacht dat je dan bovennatuurlijke krachten zou bezitten. Wat later werd gezegd dat wanneer een kindje met helm op wordt geboren dat het heel veel geluk zal hebben. Dat laatste is dan toch een fijn begin van het nieuwe leven!
