BLOG Lida – ‘het leven van verloskundige Lida’ (deel 2)
(al gepubliceerd op Kids & Kurken)
Het vervolg van mijn allereerste dienst als verloskundige.
Zoals je in mijn vorige blog hebt kunnen lezen was mijn eerste dienst als verloskundige begonnen met een mooie thuisbevalling. – De kop was eraf! – Wat een fijn begin! (lees deel 1 hier)
Ik rond af bij het gezin waar Saar werd geboren. En rijd dan, zoals afgesproken, naar Bregje*. Bregje is zwanger van haar derde kindje en is inmiddels 10 dagen over tijd, voor de komende ochtend staat voor haar een inleiding gepland. Maar ze belde me dat om 1.00 uur vannacht haar vliezen zijn gebroken. Om 2.00 uur sta ik bij haar voor de deur om de conditie van haar en de baby te controleren. Het ziet er allemaal goed en normaal uit, ze verliest helder vruchtwater en de harttonen van de baby klinken krachtig en mooi. We kletsen nog een poosje en spreken daarna af dat we om 6.30 uur contact zullen hebben om te overleggen wat we met de geplande inleiding zullen doen. Indien ze eerder weeën krijgt belt ze uiteraard eerder!
Net voordat ik wil vertrekken bij Bregje gaat mijn telefoon om 2.25 uur. “Hoi met Alex*, de partner van Claudia*.” “Het lijkt hier wel echt te zijn begonnen, Claudia heeft nu een uur lang weeën om de 4 tot 5 minuten.” Dat klinkt serieus! We spreken af dat ik meteen naar hen toe kom, 20 minuten later sta ik bij hen binnen. Claudia is ook zwanger van haar derde kindje. Ze heeft een medische indicatie om in het ziekenhuis te bevallen. Dit omdat ze bij haar vorige bevalling veel bloed heeft verloren, namelijk 1200 ml. We noemen dit een fluxus (meer dan 1000 ml bloedverlies na de bevalling), wanneer je dit bij een vorige bevalling ook hebt gehad heb je een verhoogde kans om opnieuw veel bloed te verliezen.
Nadat ik even met Claudia heb gekletst en haar heb geobserveerd is het mij wel duidelijk dat de bevalling serieus gaande is. Ze heeft hevige weeën en moet haar best doen om ze op te vangen. In overleg met Claudia besluiten we een inwendig onderzoek te doen om zo te kunnen bepalen of we kunnen vertrekken naar het ziekenhuis. Om 3.05 uur voel ik dat ze al ruim 6 centimeter ontsluiting heeft. Gezien de kracht van de weeën en haar voorspoedige vorige bevallingen lijkt het me niet verstandig om nog naar het ziekenhuis te gaan, de kans is groot dat de baby dan onderweg geboren wordt. Ik bespreek het met Claudia en ze zegt; “ik wil ook echt niet meer in de auto op deze manier!”. Om haar wat rust en ruimte te geven stel ik voor dat ze even gaat douchen. Het warme water zorgt er vaak voor dat je beter kunt ontspannen.
Ondertussen zet ik alles klaar voor een thuisbevalling en bereid ik me in mijn hoofd voor op een eventuele fluxus. In mijn spoedtas zitten verschillende etuis met benodigdheden voor spoedsituaties. Ook een rood etui voor dit soort momenten. Hierin vind je onder andere alle materialen om een infuus te kunnen prikken en te kunnen aansluiten. Ook leg ik medicatie klaar; oxytocine. Dit geven we na de geboorte van de baby en zorgt ervoor dat ook dan de baarmoeder nog goed blijft samentrekken zodat de placenta ook vlot geboren wordt en het bloedverlies beperkt blijft. Om 4.05 uur, een uur na mijn vorige inwendig onderzoek, voel ik op verzoek van Claudia opnieuw. Het vordert niet zo supersnel als ik had gedacht. Maar het gaat nog steeds vlot genoeg, ze heeft ruim 8 centimeter en krijgt wat drukgevoel. Achteraf hadden we misschien nog naar het ziekenhuis gekund, maar achteraf is alles makkelijker natuurlijk. De vliezen zijn slap en drukken niet goed aan op de ontsluitingsopening, in overleg met Claudia besluit ik de vliezen te breken in de hoop dat het laatste stukje vlot gaat. Na een dik half uur krijgt ze drukgevoel wat algauw overgaat in persdrang. En na 10 minuten persen wordt er om 4.45 uur een zoon Timo* geboren als een sterrenkijker (dit betekent dat hij werd geboren met zijn gezicht naar boven, en als het ware naar de sterrenhemel kan kijken, er vanuit gaande dat de moeder op de rug ligt).
Hij lag er dus niet perfect handig voor, dit verklaart achteraf mogelijk waardoor het ontsluiten iets minder snel ging dan ik verwachtte. Maar desalniettemin ging het nog steeds snel! Zoals afgesproken met Claudia geef ik haar na de geboorte van Timo een prik in haar been met oxytocine om zo de placenta snel geboren te laten worden. Dat lukt, 3 minuten na Timo volgt ook de placenta, dan blijft ze wel even wat ruimer vloeien, maar gelukkig stabiliseert het snel.
We zien soms na de geboorte van de baby en de placenta dat de baarmoeder denkt dat het werk gedaan is. Niets is minder waar; wanneer de baby en de placenta geboren zijn is het nog steeds van groot belang dat de baarmoeder blijft samentrekken. Op die manier wordt de wond die in de baarmoeder zit dicht gedrukt en wordt het bloeden geminimaliseerd. De wond is het gebied waar de placenta aan de baarmoeder vast zat.
Ook hier leek het erop dat de baarmoeder stopte met samentrekken. Door de baarmoeder als het ware vastte pakken en te masseren kun je de baarmoeder prikkelen om wel weer samen te gaan trekken. Dat hielp, er kwam nog een flink stolsel naar buiten, dat belemmert de baarmoeder ook om goed samen te trekken. Claudia voelt zich gelukkig goed ondanks dat ze 1300 ml bloed verloren is. Al haar controles zijn ook goed en stabiel. Claudia is uitgescheurd, dus ik moet haar hechten, uiteraard verdoof ik dat eerst. Na het hechten gaan we Timo wegen en nakijken. Hij weegt maar liefst 4680 gram! Een flinke kerel dus. Verder ziet hij er gezond en normaal uit. Ik rond verder af bij Alex en Claudia en geef de kraamzorg en henzelf instructies voor vandaag. We spreken af dat mijn collega morgen bij ze langs komt om te kijken hoe het gaat.
Om 6.30 uur heb ik nog niks gehoord van Bregje, dus ik bel haar. Ze heeft van 3.00 tot 5.30 uur regelmatige krampen gehad die om de 10 minuten terugkwamen, maar is nu helaas weer afgezakt. Op verzoek van Bregje overleg ik even met het ziekenhuis en we komen tot het voorstel om tot 13.00 uur af te wachten, als ze dan niet goed aan het bevallen is, dan zal ik alsnog overdragen om de inleiding te laten plaatsvinden. Ik leg het voor aan Bregje en die is helemaal blij met dit plan. Ik geef haar nog wat tips en adviezen en we bespreken dat ze de andere 2 kinderen vast onderbrengt bij de oppas. De ervaring leert namelijk dat wanneer er andere kinderen nog thuis zijn een bevalling niet altijd goed doorzet. Dit omdat je in je hoofd onder andere dan bezig bent met; ‘ze mogen niet zien dat ik pijn heb’. Er is dan te veel adrenaline in je lichaam, en dit houdt het natuurlijke proces van de bevalling tegen. Verder is warmte erg belangrijk, een warme douche kan ervoor zorgen dat je ontspant en dat daardoor de weeën goed doorzetten.
De tips lijken te hebben geholpen, want om 9.05 uur belt Bregje me weer; “Oefffff” hoor ik wanneer ik de telefoon opneem. Ze vertelt dat ze weeën heeft die om de 5 minuten komen en dat ze veel pijn in haar onderrug ervaart. Ik ga naar haar toe en precies als ik er ben zakken de weeën opnieuw af. In het dikke half uur dat ik bij haar thuis ben heeft ze maar 1 wee. We spreken af dat ik haar nog wat tijd geef en in ieder geval om 12.00 uur weer bij haar thuis ben, ze weet dat ze me anders altijd kan bellen. Enkele minuten voor 12.00 uur stap ik weer binnen. En dan zie ik wat ik graag wil zien! Regelmatige weeën en een puffende Bregje. “Fffff, fffff, fffff…”, “Oeeee, zo voelde het inderdaad” kreunt Bregje. Het begint ook al wat te drukken zegt ze. Ik doe opnieuw alle controles en deze zijn goed. De baby maakt het goed en Bregje doet het fantastisch! In overleg met Bregje doe ik dan ook voor het eerst een inwendig onderzoek; ruim 6 centimeter ontsluiting.
Bij alleen gebroken vliezen en (nog) geen goede weeën wachten we altijd bewust met een inwendig onderzoek. Doordat je toch van ‘buiten naar binnen’ gaat is er daardoor een verhoogde kans op infectie. En als er niet of nauwelijks weeën zijn, dan is er ook nog weinig ontsluiting te verwachten.
Bregje gaat opnieuw onder de douche en ik zet de spullen vast klaar en bel de kraamzorg voor assistentie. Om 14.20 uur doe ik opnieuw een inwendig onderzoek op verzoek van Bregje, ze heeft het zwaar en wil graag weten of het einde in zicht komt. Ik voel 8 centimeter ontsluiting, dus ze gaat prima vooruit! Een dik half uur later heeft ze flink persdrang en laat ik Bregje haar eigen lichaam volgen en op gevoel mee persen. Na een dik kwartier persen wordt om 15.15 uur zoon Teun* geboren! Hij heeft de navelstreng strak om zijn nek en ik kan de navelstreng niet ‘afhalen’, waardoor ik besluit om de navelstreng al door te knippen wanneer alleen het hoofd nog maar is geboren. Vervolgens moet Bregje echt nog flink werken om de schouders van Teun geboren te laten worden. Er is sprake van een moeizame schouderontwikkeling, ik moet Bregje goed coachen en Teun helpen om eruit te komen. Maar dan is hij er gauw!
Hij is wel wat aangeslagen doordat hij niet supergemakkelijk ter wereld kwam, dus ik moet hem even flink prikkelen. Stevig afdrogen en onder de voeten ‘kietelen’, maar dan trekt hij gauw bij en kleurt heel mooi roze. De placenta volgt vlot en gemakkelijk en Bregje heeft weinig schade, dat is altijd een fijne meevaller! Ik vind het altijd leuk hoor om te hechten, en het is natuurlijk de sport om dat zo perfect mogelijk te doen. Maar voor de vrouw zelf en haar herstel en functie van de bekkenbodem is zo min mogelijk schade het allermooist! Ik doe een lichamelijk onderzoek bij Teun en hij wordt gewogen, 4200 gram.
Alles is hier goedgekeurd! Samen met de kraamzorg maak ik de verslaglegging in orde en ruimen we het een en ander op. Nadat ik Bregje instructies heb gegeven over waar ze op moet letten bij haarzelf en bij Teun vertrek ik rond 17.00 uur naar huis.
Intens moe maar hartstikke voldaan kom ik thuis. 3 prachtige thuisbevallingen in mijn eerste 24-uurs dienst. Een prachtig begin van mijn verloskundige carrière.
(*Uiteraard zijn namen en details aangepast i.v.m. de privacy)
Deel via:
